Zeynep Eylül 1 Yaşında!

Zaman ne kadar da hızlı...

Daha geçen sene bu zamanlar tutmaya bile korktuğum mini minnacık bir bebekken..

Şimdi 1 yaşında koca kız oldu meleğim.. Bal damlası kıvamında :)

Doğumumdan sonra yaptığım en iyi şey ücretsiz izne ayrılıp yavrumla dolu dolu 1 yıl geçirmek oldu.. Anne kokusuna o kadar muhtaçlar ki bebekler..

Bu sebeple ücretsiz iznimi uzatıp 2 yaşına kadar bu keyifli anlarımızın tadını çıkartmaya devam edeceğiz :)

3 kuşak bir fotoda.. :)

Benim için sonsuz şükür sebebi..

Aslında bu fotoyu 4 kuşak çekilmeyi çok isterdim ama uzak memlekette yaşayınca anneanneme yorulmasın diye gel diyemedim.. :(

* * *

Kuzumun kucağındaki bebek anneannesinin hediyesi :) Henüz adını koymadık, büyüyünce Zeynep Eylül bebeğinin adını kendisi koysun istiyorum :) En sevdiği bebeği bu olsun, en yakın arkadaş misali :)

Şu anda kızımla aynı boyda 78 cm yani.. İleride; '' Anneannen'den 1 yaş hediyen 1 yaşındayken seninle aynı boydu, bu kadarcıktın işte..'' demek istiyorum inşallah..

Tütüsüz olmaz, çünkü doğum günü kızı olmak bunu gerektitir değil mi?

Evet, dolapları karıştıtmayı çok sevdiği doğrudur, bkz. üstteki foto :)

Fotoğrafta belli olmasa da dolaplara çocuk güvenlik kilidi taktık..

Normalde hiç kısıtlamam.. Montessori felsefesini benimsemiş bir öğretmen ve anne olarak çocuğun keşif yapmasına asla engel olmam ama  boşaltılan yağ şişelerimin haddi hesabı olmayınca, kırılan kavanozlarımın kendine zarar vermesi de korkusuyla bu şekilde bir önlem almak durumunda kaldık..

Şimdilerde açmaya çalışıp da açamayınca iki eliyle dolabın kapaklarını tutup hızlı hızlı kendine çekip sinirden çığlıklar atıyor ama bu konuda yapacak hiiiiç bir şey yok malesef.. :) 

Kış bebeği Eylül'ün sonbahar yapraklarına kar yağmış :)

Ahşap isim kızımızın odasına çok yakıştı gerçekten..

Evet, kızım artık 1 yaşında olduğu için kendine ait bir odası var artık..

Hala bizimle yatıyor ama.. Ve 2-2,5 yaşına kadar bu böyle devam edecek inşallah. Çünkü güvenli bağlanma dediğimiz olayın başarılı gerçekleşmesi için 2 yıl boyunca anne ile sıkı bir birliktelik içinde olması gerekiyor çocukların.. 

Bu da kızıma babasıyla birlikte yaptığımız doğum günü hediyesi evi :)

 Ne çok emek harcadık, sonra da ne çok sevdik ama.. Doğum gününden hemen önceki gece saat tam 01.45 de bitirdik :) Ama değdi tüm yorgunluk ve uykusuzluğumuza.. 

Karton ve yapışkanlı desenli kağıt ve biraz da yaratıcılıkla, sadece bizde olan ve bizim zevkimize göre detaylandırılmış sevimli mi sevimli bir evimiz oldu:D

Yukarıdaki kanevçe ise benim için kelimelerle tasvir edemeyeceğim kadar değerli.. Çünkü kanevçedeki bebek Zeynep Eylül ve yanındaki de uyku arkadaşı.. Bunca zaman kızımı hep erkek çocuğuna benzettiler saçları kısa diye :D Ben de hep o kendine has bebeksi kısa saçlarını sevdim.. Çünkü saçlar eninde sonunda uzuyor ve uzun saçlı bebekler bebeksi değil de çocuk gibi duruyor bence.. Büyüyünce en çok da bu hallerini özleyeceğimi söyleyip dururken böyle bir ömürlük hatıra fikri beni çok duygulandırdı.. 

Hep böyle uyku arkadaşına sarılıp uyuduğu, oğlan çocuğu gibi saçsız bebek halini özleyeceğim..

..ve baktıkça bu hallerini hatırlayıp sevineceğim, hiç unutmayacağım inşallah..

Bu arada blog yazmayı ne çok özlediğimi söylemeden geçemeyeceğim..

Uzun zaman oldu buralardan uzaklaşalı..

Yazmadıkça soğur insan yazmaktan derler ya..

Tam tersi ben yazmadıkça yazmaya acıkmışım..

Çok şey yaşandı şu koca 1 yılda..

Zeynep Eylül'ün 1 yıl özeti yukarıdaki panoda, tasarımı bana ait :)

Çok güzel anılarım oldu şu koca 1 yılda;

eşimle ve kızımla..

Hep yazmak istediği bebeğim blogu bebegiminhikayesi.blogspot.com a..

ama ailemle dolu dolu anlar yaşamak daha çok işime geldi, yazmadım hiç..

İyi mi ettim? Hayır kötü ettim..

Çünkü anılar taze taze yazılınca daha bir tatlı geliyor okurken kulağa..

Çok sonra yazınca bir şeyler eksik kalıyor muhakkak..

Şu anda annem ve babam yanımdalar ama onlar tv izliyorlar.

Kızım uyuyor, eşim nöbette.

Bense işte tam da burada, yarım kaldığım yerde.. :)