Cinsiyet Meselesi-2 :)

Ahh,

Yazmayalı öyle uzun zaman oldu ki..

Pıtpıtların iyice artmaya başladı mesela..

İçimde bir ağaçkakan mı var diyorum bazen :D

Detaylı ultrasonda Doktor amcan inceledi seni,

bütün organların yerli yerinde ve gayet iyi görünüyormuş..

Bizim için en güzel haber bu tabii ki!

..Ama :)

İşte bir minik haber daha varmış meğer,

Aslında içimde minicik bir Prenses yatıyormuş :)

Tekmelerin gücü adına :)

Ben aylardır içimde pıtpıtlarınla keyf yaparken babana bir türlü denk gelmemişti minik tekmelerin. Ne zaman tekme atmaya başlasan baban elini karnıma koyduğu anda tekme atmayı bırakıyordun. Bugün ilk defa baban tekmelerini hissetti. Ardarda o kadar sert tekmeler attın ki.. Buna ilk defa şahit olan baban heyecandan resmen çığlık attı, gözleri dolu dolu oldu.. Onun gözlerindeki heyecan, mutluluk ve duygusallığı görmeni çok isterdim. Babalar baba olduğunu doğumdan sonra bile hemen anlayamaz derler ya hep, senin babanın ne kadar özel bir insan olduğunu bil diye söylüyorum canım kızım; "Baban seni daha doğmadan bile delicesine çok seviyor.."
Sen doğunca bizim pabucumuz dama atılacak gibi ama varsın atılsın. . Böyle çok seven bir babanın kızı olman beni çok çooook mutlu eder... Balım kızım benim..

Tutamıyoruz Zamanı :)

Bebişim zaman hızla akıyor ve biz her geçen gün daha da sabırsızlanmaya başladık seni beklerken.

Senin geleceğini ilk öğrendiğimde hiç inanamadım.

Zaten iştah artması ya da mide bulantısı yaşamadığım için hamilelik öncesinden farklı hissetmiyordum.

Ultrasanda seni ilk gösterdiklerinde küçücük bir noktaydın sadece..

Zaman geçtikçe o miniminnacık nokta büydü.. Kollarını bacaklarını gördük, yine inanamadık..

Sanki ultrason ekranı bir televizyonmuş da biz oradan birşeyler izliyormuşuz gibi..

Sanki oraya bir bebek resmi koymuşlar da; bu sizin bebeğiniz demişler gibi..

Hiç inanamıyorduk babanla, o ekrandaki şimdi bizim yavrumuz muydu?

Bebeğim sen neler yapıyorsun orada?

Bu kadar tatlı anlatılmaz ki.. :)

Hemencecik gel de kokunu içime çeke çeke öpeyim istedim..

Sağlıkla gel..

Cinsiyet Meselesi :)

Canım bebeğim;
Yeni evimize taşındık diye uzun zamandır buralara uğrayamadım ama senin hakkında yazmayı öyle çok özledim ki..
Eveet, bomba bir haberle geldim işte;
Bugün cinsiyetini öğrendik!

Aslan parçası geliyormuş meğerse :)
Aslında cinsiyetinin bizim için bir önemi yoktu, sadece sağlıklı olmanı istiyorduk. O yüzden doktor ne derse desin çok sevinecektik. Hatta sana bir sır vereyim mi? Bundan 2 hafta önce gittiğimiz doktor seni kıza benzetmişti. Bugün erkek olduğunu öğrendiğimizde kız olduğunu öğrendiğimiz sevincin aynısını yaşadık.. Aynı heyecanı.. Sen bizden bir parçasın ve kız ya da erkek olman değil; sağlıklı ve bizim olman önemli. Işte bu yüzden sabırsızlıkla bekliyoruz gelmeni. Sağlıkla gel, e mi? ;)

3. Ayımız biterken..

11 hafta 2 günlük bir bebiş var karnımda, sadece 5 cm :)
Önümüzdeki hafta kontrolüm var; umarım güzel haberler alırız, düşük tehlikem geçmiştir inşallah.
Öyle heyecanlıyım ki, 3 haftadır görmedim bebişimi, kim bilir ne kadar büyümüştür. Artık tam bir bebeğe benzediğini okudum. Ekranda öylece görürsem kesin ağlarım ama ben.
Şaka maka anne oluyorum inşallah :)

Doktor seçimi demek her şey demek!

Hamileliğimi ilk öğrendiğimde hiç doktor arayışına girişmedim. Sadece eş-dost aracılığıyla çok iyi bir doktormuş diye övdükleri bir doktoru seçtim kendime.

-Kime göre, neye göre iyiydi?
Çevremdeki 2-3 kişinin doğumunun yaptırmıştı sadece. Hepsi bu.
Başkalarının doğumunu yaptırdıysa benimkini yaptırabilirdi pekala.
Peki ya iyi bir kadın doğum uzmanı demek sadece doğumu sorunsuz yaptırmak mıydı?
* * *
Ilk kontrolümde bebeğin kesesini gördük. Ama kontrolümden 1 hafta sonra sabah benden çok az bir leke gibi kan geldi. Apar topar hastaneye koştuk.  Annem benden önceki hamileliklerinde servikal yetmezlik diye bir hastalık yüzünden bir kaç düşük yapmış. Ben de düşük riski yaşayınca;  "Acaba servikal yetmezlik bende de var mıdır?" diye korkup huzursuz oldum. Doktoruma sordum, "şimdi bilemeyiz onu, 4 aydan sonra düşerse anlarız servikal yetmezlik olduğunu" dedi.

Ne yani, 4 ay boyunca acaba var mı yok mu diye korkuyla yaşayıp, anlamak için bebeğimi kaybetmeyi mi bekleyecektim?

Düşük korkusu ve sonrası

Hamile olduğumu ilk öğrendiğimde içimdeki tarifsiz heyecan ve mutluluğu dün gibi hatırlıyorum. 

Büyük bir hevesle açtığım bu blogun, çocuğuma bırakacağım en güzel hatıra olacağına inandım hep. Buna rağmen yazmaktan hep kaçtım.
Bir sebebi vardı bunun.. Yazmayı delicesine istemek, ama bir o kadar da yazmaktan kaçmak. . Neden peki?
İçimde tarifsiz korkular vardı çünkü. İncinmekten korkuyordum, paramparça olmaktan. .
Yazdıkça alışmaktan, Bebeğimi daha tanımadan ona bağlanmaktan..
Sonra da onu ansızın kaybetmekten. .
* * *
Etrafımda o kadar çok düşük yapan arkadaşım oldu ki..
Daha hamile kalmadan şu lanet olasıca düşük korkusu sarıverdi içimi. Hamile kaldığımı öğrendiğimde ise her gün içimde büyüyen bebeğimle birlikte büyüdü durdu bu korku.

Şişt, orada ne var? ;)

Bugünlerde aklımda binlerce yanıtsız soru var.

Bebeğimi koruyabilecek miyim?

Ya ona bir şey olursa? (Düşerse, Allah korusun :( )

Kime daha çok benzeyecek?

Bana mı Ahmet'e mi?

Bana Bir Haller Oluyor!

06.07.2014 tarihe not düşülsün.

Karmaşık duygular içerisindeyim; heyecan, mahcubiyet, korku ve en çok da mutluluk..

Sevinç gözyaşlarıyla eşimle birbirimize sarılarak öğrendiğimiz bir haber,

tüm hayatımı değiştirecek bir haber,

İnanması pek bir güç ama; hamileyim!